নিসংগতাই মানুহক যুজিবলৈ শিকাই নে ধ্বংস হ’বলৈ শিকাই
চিমী বৰুৱা, মৰিগাঁও, চৰাইবাঁহী
নিসংগতা সঁচাকৈয়ে মানুহৰ বাবে এটা গভীৰ আৰু জটিল অনুভৱ। বাহিৰৰ পৰা চাই গ’লে নিসংগতাই যেন মানুহক ভিতৰতে ভাঙি পেলাব বিচাৰে, মনোবল হ্ৰাস কৰে আৰু জীৱনৰ প্ৰতি আগ্ৰহ কমাই দিয়ে। কিন্তু এই নিসংগতাৰ মাজতেই লুকাই থাকে জীৱনৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ শিক্ষা। নিসংগতাই আমাক নিজকে বুজিবলৈ সুযোগ দিয়ে, নিজৰ দুৰ্বলতা আৰু শক্তি চিনাক্ত কৰিবলৈ শিকায়। যেতিয়া আমি একলে থাকো, তেতিয়া নিজৰ চিন্তা, ভয়, আশা আৰু সপোনবোৰৰ সৈতে মুখামুখি হওঁ—এই মুখামুখিতাই আমাক ভিতৰতে অধিক শক্তিশালী কৰি তোলে।
নিসংগতাৰ অভিজ্ঞতাই আমাক ধৈৰ্য ধৰিবলৈ শিকায়, কষ্ট সহ্য কৰিব পৰা ক্ষমতা বৃদ্ধি কৰে আৰু জীৱনৰ কঠিন পৰিস্থিতিত কেনেকৈ থিয় হৈ থাকিব লাগে সেয়া বুজাই দিয়ে। ই আমাক শিকায় যে সদায় আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰাকৈ নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখি আগবাঢ়িব পাৰি। জীৱনৰ যুঁজবোৰত নিসংগতাই আমাক নীতিশিক্ষা ৰূপে বহুতো কথা দি যায়—সৰলতা, আত্মসম্মান, আত্মবিশ্বাস আৰু সহানুভূতিৰ মূল্য বুজায়।
শেষত নিসংগতা কেৱল ধ্বংসৰ পথ নহয়; ই আত্মগঠন আৰু আত্মউন্নয়নৰ এক নীৰৱ শিক্ষক। যি নিসংগতাই আমাক ভাঙিব বিচাৰে বুলি ভাবো, সেই নিসংগতাইয়ে আচলতে আমাক জীৱনত জীয়াই থাকিবলৈ, যুঁজিবলৈ আৰু আগবাঢ়িবলৈ ভালকৈ প্ৰস্তুত কৰি তোলে।