হৃদয়ৰ শেষ পংক্তি
চিমী বৰুৱা, মৰিগাঁও
হৃদয়ৰ শেষ পংক্তিটো
কোনো শব্দেৰে আৰম্ভ নহয়,
ই এটা নীৰৱতাৰ পৰা জন্ম লয়—
য’ত অতীতৰ দুখবোৰ
শ্বাস লয় ধীৰে ধীৰে।
এই পংক্তিটোত
নাথাকে অভিযোগ,
নাথাকে প্ৰশ্নৰ কোলাহল,
মাত্ৰ থাকে
এটা শান্ত স্বীকাৰোক্তি—
“মই চেষ্টা কৰিছিলোঁ।”
যি কথা ক’ব নোৱাৰিলোঁ,
সেইবোৰেই
এই শেষ পংক্তিৰ
অক্ষৰ হৈ পৰে;
চকুৰ পানীত লিখা,
আত্মাই পঢ়া।
হৃদয়ৰ শেষ পংক্তি
বিচ্ছেদৰ নহয়,
ই আত্মসম্মানৰ চিহ্ন;
য’ত কষ্ট থমকি ৰয়
আৰু আশা
নতুন পৃষ্ঠালৈ আগবাঢ়ে।
কাৰণ
শেষ পংক্তিৰ পিছতেই
আৰম্ভ হয়
এটা নতুন কবিতা—
এইবাৰ
নিজৰ বাবে।