চুটিগল্প
সামাজিক সংযোগ
সমুজ্জ্বল ডেকা, ৰঙিয়া
এখন ব্যস্ত চহৰত পিংকী নামৰ এগৰাকী পেছাদাৰী যুৱতীয়ে নিজকে হেৰুৱা আৰু অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিছিল। মানুহে তাইক আগুৰি ধৰিছিল যদিও তাইৰ ব্যস্ততা আৰু ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ আকৰ্ষণে তাইক প্ৰকৃত মানৱীয় সংযোগৰ পৰা বিচ্ছিন্ন কৰি পেলাইছিল।
এদিন পিংকীৰ ফোনটো মৰি গ’ল আৰু তাই নিজৰ চৌপাশৰ জগতখনৰ লগত জড়িত হ’বলৈ বাধ্য হ’ল। কফি দোকান এখনত ৰাগিনী নামৰ অচিনাকি মানুহ এজনীৰ লগত তাই কথা-বতৰা আৰম্ভ কৰিলে। তেওঁলোকে শিল্প আৰু সংগীতৰ প্ৰতি এক প্ৰেমৰ জোৱাৰৰ উন্মেষ ঘটালে আৰু তেওঁলোকৰ কথা-বতৰাবোৰ অনায়াসে বৈ গ’ল। ৰাংগিনীয়ে পিংকীক তেওঁৰ বন্ধু সম্প্ৰদায়ৰ সৈতে চিনাকি কৰাই দিলে আৰু অতি সোনকালেই পিংকীই শিল্প প্ৰদৰ্শনী, কনচাৰ্ট আৰু স্বেচ্ছাসেৱী অনুষ্ঠানত অংশগ্ৰহণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। তাইৰ মনত এটা নিজৰ বুলি অনুভৱ হ’ল যিটো তাইক হেৰুৱাই পেলাইছিল। পিংকীয়ে এই নতুন সম্পৰ্কবোৰক লালন-পালন কৰাৰ লগে লগে তাই উপলব্ধি কৰিলে যে প্ৰকৃত সংযোগেই সুখৰ চাবিকাঠি। তাই নিজৰ সামাজিক মাধ্যমত কটোৱাৰ সময় সীমিত কৰি ৰাখিছিল আৰু অৰ্থপূৰ্ণ পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়া-কলাপত বিনিয়োগ কৰিছিল; বন্ধুৰ সহায়ক নেটৱৰ্ক গঢ়ি তুলিছিল যিয়ে তাইৰ জীৱনক সমৃদ্ধ কৰিছিল।
পিংকীৰ কাহিনীয়ে এটা সোঁৱৰণী হিচাপে কাম কৰে যে প্ৰকৃত সামাজিক সংযোগৰ বাবে মানুহৰ উপস্থিতি, মত বিনিময় আৰু সম্প্ৰদায়ৰ প্ৰয়োজন।