মায়াবিনী ৰাতিৰ বুকুত
দেৱাশীষ নাথ
মায়াবিনী ৰাতিৰ বুকুত
স্বপ্নৰ পাখিয়ে উৰা মাৰে।
অনামিকা হাঁহিৰ সুৰে,
মায়া মৰমে মন জুৰায়।
পলাশৰ ফুলৰ সুবাসে
জোনাকৰ পোহৰত দুখ বিলায়।
“য়া আলি”ৰ নীৰৱ প্ৰাৰ্থনাত
হৃদয়ৰ আশাৰে দুখ দূৰ হয়।
অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশৰ গীতে
বিহুৰ ঢোলত জীৱন জাগে।
পাহাৰৰ কোলাত বতাহত
সপোনৰ গান বাজে।
তোৰ সুৰত জীৱনে নাচে
প্ৰেমৰ বতাহত সপোন সাজে।
জুবিন, তই নথাকিলে
আকাশৰ ৰং ফিকাই যে।
মোৰ হৃদয় নাচে
তোৰ গীতৰ সুৰত নাচে।
পাখি পাখি উৰিব লগত
চন্দ্ৰবিন্দুৰ জোনাক জ্বলে।
যুৱক-যুৱতীৰ হৃদয়ৰ ঢলত
তোৰ গানে যুগে যুগে বেলিছে।
সেউজীয়া জংঘলৰ মাজত
নদীৰ পানীত ধ্বনি উঠিছে।
প্ৰেমৰ পুখুৰীত মন ডুবিছে,
সপোনৰ ডিঙিত জোনাক সৰি যায়।
সুখ-দুখৰ আকাশৰ তলে
তোৰ সুৰে মোৰ পথ চিৰায়।
তোৰ সুৰত জীৱন বাজে
প্ৰেমৰ বতাহত সপোন সাজে।
জুবিন, তই নাথাকিলে
আকাশৰ ৰং ফিকাই যে।
মোৰ মনৰ বতাহত
তোৰ গীতৰ সুবাসে ভৰি যায়।
সন্ধিয়া বতাহত পাখিয়ে উৰে
সুৰৰ ঢৌত হৃদয় নাচে।
প্ৰেমৰ কথা, মাতৃভূমিৰ গান
জুবিনৰ সুৰতে জীৱন মেল।
তোৰ সুৰত জীৱন বাজে
প্ৰেমৰ বতাহত সপোন সাজে।
জুবিন, তই নাথাকিলে
আকাশৰ ৰং ফিকাই যে।
মোৰ হৃদয়ৰ গহীন কোঠাত
তোৰ সুৰেই অমৰ হৈ থাকিব।
মায়াবিনী ৰাতিৰ বুকুত
স্বপ্নৰ পাখিয়ে উৰা মাৰে।