আঙুলি
লক্ষী প্ৰসাদ ৰেগন
আঙুলিৰ আখ্যান পঢ়িবলৈ
আঙুলিৰে পাত লুঠিয়াই
আগবাঢ়িছে চকুদুটা কেইবাটাও পৃষ্ঠাৰ অন্তৰে অন্তৰে
আঙুলি কাটি একলব্যই
গুৰু দক্ষিণা দিয়া দিনৰ পৰাই আঙুলিৰ চিন্তাৰ অৱকাশ নাই
হাত কটাৰিয়ে আঙুলি কাটে
তৰ্ক বিতৰ্কতো
আকাশৰ জোন ৰামধেনুটোলৈকে আঙুলি
আঙুলিৰ ফাঁঁকেদি সৰকি যায় চকুৰ মণি আমাৰ মন
জিভাত লেটিপেটি হোৱাৰ আগে
আঙুলিত ওলমে মনে বিচৰা বিবিধ স্বাদ
আঙুলিৰে চাৰিটা দিশলৈ উৰা মাৰে আমাৰ ক্ষুদ্ৰ মন
মন যেতিয়া উদ্যত হয়
কাৰোবাৰ স’তে বাক যুদ্ধ কৰাৰ
মোৰ ফালে দেখোন তিনিটা আঙুলি চুঁঁচামাৰি আহে
এতিয়া বুজিলোঁ আনলৈ আঙুলি টুৱালে
ইয়াৰ পৰিণাম কেনেকুৱা…
মোৰ এটা বদ্ অভ্যাস আছে
একো কাম নাথাকিলে কেঞা আঙুলিৰে কাণ চাফা কৰা
এদিন মোৰ বন্ধু এজনে এই লৈ বাক-বিতণ্ডা হ’ল
এইদৰে মোৰ পৰা আঁঁতৰি থকা হ’ল বহু মানুহ
আপোনাক মোক আঙুলিয়াই দিয়াটো
আঙুলিৰ প্ৰেম
আঙুলিৰ মাজতে আঙুলি লুকায়
আঙুলিৰো লাজ শংকা আছে। আমাৰ দৰে ব্যক্ত নকৰে
আঙুলিৰো আশ্বাস আছে, আক্ষেপ আছে
কলম ধৰিব জনা আঙুলি
কলম ধৰিব নজনা আঙুলি
হাত নথকা জনৰো আঙুলি থাকে
নাথাকে মাথোঁ আঙঠি
মুঠি টানকৈ ধৰিব নজনা আঙুলিৰ গৰাকীয়ে
ঈশ্বৰকে বেছিকৈ ভৰসা কৰে