হৃদয়ৰ নিস্তব্ধ পোহৰ
চিমী বৰুৱা
মন, তই আকৌ হাঁহি দে
এতিয়া শু অলপ ধীৰে…
দুখৰ কণা কেইটা মাটিত পেলাই
নতুন দুটা শ্বাস ল’ই দে।
আকাশখন চাবি—
এনে নীলা, এনে বিশাল,
যেন ক’বলৈ চেষ্টা কৰে
‘তোৰ বাবে জগতত স্থান আছে বোৱা, হেৰাই নেপেলা।’
জোনাকৰ আলোত
এটা শীতলতা থাকে,
মনটো ব্যথাত থকাও
সেই আলোতেই কোমলকৈ ঢাকি ল’বা।
যি কষ্টক আজিলে আঁকোচি ধৰি থইছ
তাক সৰু সৰু ধুলিৰ দৰে
লাহে লাহে,
হাতত লয় ফো কৰি উৰাই দে।
মনত ৰাখিবি—
তই একো কম নহয়
তোৰ হৃদয়খন যিমান গভীৰ
তোক মানি ল’ব জান
বিশ্বৰ কোনো মধুৰ মনে ।