হৃদয়ৰ দোমোজাত
চিমী বৰুৱা, মৰিগাঁও, চৰাইবাঁহী
হৃদয়ৰ দোমোজাত,
বতাহৰে নিদিয়া সুৰটো বাজে—
মৌনতা, পুৱাৰ তেজপাতে জপিয়াই যায়।
নিদ্ৰাহীন আকাশখনত
এখন গোপন চিঠি লিখে চন্দ্ৰে,
আমি পঢ়ো নাছো,
কিন্তু সেই অক্ষৰবোৰ ঢৌৰ দৰে
বিচাৰি আহে বুকুৰ তলৰ পৰা।
হৃদয়ৰ দোমোজাত,
অসীম পথ, অচিন সপোন,
মিলন আৰু বিচ্ছেদৰ মাজত
এটা স্থির নদী বৈ থাকে—
য’ত সময়েও হাত ধুই যায়।
কেতিয়াবা ভাবো,
এই দোমোজাটো যদি মাত্ৰ দুয়োটা হৃদয়ৰ নহয়,
প্ৰকৃতিয়ে নিজেই এক টানটান সুৰ,
য’ত সকলো ভালপোৱা
এটা অব্যক্ত কবিতাৰ ৰূপ ধৰে।
তেতিয়া আমি দুয়ো—
বতাহ, পাণী, আগুনী আৰু মাটি,
এটাই অনুভৱৰ মাজত গিলি যাওঁ,
একেটা শব্দত বিলীন—
“তুমি”।