শেষ নিশ্বাস
চিমী বৰুৱা, মৰিগাঁও, চৰাইবাঁহী
শেষ নিশ্বাসটোৰে
মানুহে যেন নিজৰেই জীৱনটোক
এবাৰ পিছৰফালে চায়—
কোন থাকিল, কোন নাথাকিল,
কোনে মোৰ হাতটো ধৰি আছিল,
কোনে নীৰৱতাই বুজাই গৈছিল
সকলো কথা।
শেষ নিশ্বাসটোৰ আগমুহূৰ্তত
সময় যেন নীৰৱ হয়,
মিনিটবোৰো থমকি ৰয়
বতাহো নচলা হয়
মাত্ৰ হৃদয়টোৱে
অদ্ভুত কোনো স্মৃতিৰ দেউগৃহত
বন্তি জ্বলাই
নিঃশব্দে হাঁহি উঠে।
তেতিয়া বুজা যায়—
জীৱন মানে কেৱল দৌৰৰ ভিৰ নহয়
বা সখী-মিত্ৰৰ কোলাহল নহয়,
ই কোৰোবা বাটত থকাৰ নাম,
কোৰোবা হাতত কোমল উষ্ণতা,
কোৰোবাৰ চকুত অশ্ৰুৰ দীঘল চাঁদতলিত।
শেষ নিশ্বাস আহে,
কিন্তু ই কেবল শেষ নহয়—
ই যেন মুক্তি,
শান্তিৰ ওচৰলৈ যাত্ৰা,
এটা কবিতাৰ শেষ শাৰী