জোনাকত উজলি থকা গাঁও
চিমী বৰুৱা, মৰিগাঁও, চৰাইবাঁহী
ৰাতিৰ গাঢ় অন্ধকাৰত গাঁওখন একেবাৰে চুপচাপ।
পথাৰখনৰ ওপৰত জোনাকৰ পোহৰ পৰি
মাটিৰ সেউজীয়াই যেন নিৰ্বাকভাবে জ্বলি উঠিল।
মই ঢাপলিৰ ওচৰত থিয় হৈ
গাঁওখনৰ সেই ৰূপটো চাই ৰ’লোঁ—
নদীৰ সোঁত, বাঁহঝাৰ কঙাল ধ্বনি,
আৰু সবাতোকৈ মিঠা—গাঁওখনৰ শান্তি।
বুঢ়া ফুকনদাদাই তাৰোকে কাষৰ পৰা ক’লে—
“জোনাক যেতিয়া পৰে,
গাঁওখন মাত্ৰ সুন্দৰ নহয়,
মানুহৰ মনো উজলি যায়।”