জীৱহত্যা বন্ধ কৰাৰ আহ্বান
ব্ৰহ্মাকুমাৰ আকাশ সাহাস
সৰভোগবৰপেটা জিলা
আজিৰ সমাজত জীৱশ্ৰেষ্ঠ মানব জাতি মাছ-মাংসৰে এসাজ খাব নোৱাৰিলে জীয়াই থাকিবই নোৱাৰে । মানুহে নিজৰ জিভাৰ লোভৰ বাবে বজাৰে-ঘাটে জন্তুৰ হত্যা কৰা দেখা যায় । যেতিয়া কোনো মাংসভোজী জন্তু মানুহক আক্ৰমণ কৰে, তেতিয়া মানুহে ইয়াক বনৰীয়া জন্তু বুলি কয়, কিন্তু নিজকে পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ বুদ্ধিমান প্ৰাণী বুলি দাবী কৰা মানুহে নিৰীহ জন্তুক হত্যা কৰি নিজৰ পেটৰ পালন কৰে, তেনেকুৱা মানুহক কি উপাধি দিয়া যাব!
আজিৰ মানুহক নিৰামিষ ভোজন কৰাৰ কথা ক’লে কিছুমান যুক্তি দিয়ে যে মাংস খোৱাৰ ফলত মানুহৰ শক্তি বৃদ্ধি পায়, কিন্তু এই যুক্তিৰ কোনো জীৱন নাই, কাৰণ আমি বিচাৰি পাওঁ যে ভাৰতৰ বিশ্ব চেম্পিয়ন বহুতো মল্লযুঁজাৰু বিশুদ্ধ নিৰামিষভোজী। ভাৰতৰ বহু মল্লযুঁজাৰুৱে আলমণ্ড, আখৰোট, বাদাম আদি খাই মল্লযুঁজ কৰে। মাংস খোৱাতকৈ নিৰামিষ ভোজন বা বাদাম খোৱাৰ খৰচ বেছি নহয়। আনকি জীৱ-জন্তুৰ মাজতো হাতী, ঘোঁৰা, ম’হ, উট আদি সকলো শক্তিশালী, গধুৰ বা কঠোৰ পৰিশ্ৰমী জীৱ-জন্তু নিৰামিষভোজী। দ্বিতীয়টো যুক্তি দিয়ে যে নিৰামিষ খাদ্য গ্ৰহণ কৰিলে পৃথিৱীত বৃদ্ধ, অনুপযোগী হাঁহ, কুকুৰা, ছাগলী আদি জন্তুৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পাব। অৰ্থাৎ কোনোবাই যেতিয়ালৈকে আমাৰ স্বাৰ্থ পূৰণ কৰে তেতিয়ালৈকে তেওঁ উপযোগী, নহ’লে তেওঁক হত্যাৰ যোগ্য বুলি কোৱাটো মানৱতানে! তৃতীয়টো যুক্তি দিয়ে যে মাংসত প্ৰ’টিন বেছি থাকে,কিন্তু খাদ্য বিশেষজ্ঞ সকলোৰ পৰা জানিব পৰা যায় যে মটৰ, চয়াবিন, দালি, ফল আদিত মাংসতকৈ অধিক প্ৰ’টিন থাকে।
আকৌ কিছু লেখকসকলে যুক্তি আগবঢ়ায় যে অতীজৰে পৰা মানুহে জীৱ-জন্তুক অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ, শিল আদিৰে হত্যা কৰি খাইছিল।কিন্তু ভাৰতীয় শাস্ত্ৰৰ মতে প্ৰাচীন কালত এই পৃথিৱীখন ফল-মূল, ফুল, আদিৰে সজ্জিত আছিল, সত্যযুগক স্বৰ্গ বুলি কৈছিল, য’ত ঐশ্বৰিক গুণেৰে ভৰা দেৱতা বাস কৰিছিল, যাৰ পৰিচয় আজি আমাৰ সন্মুখত অজীৱিত প্ৰতিমূৰ্তিৰ ৰূপত আছে, য’ত গৰু-সিংহইও একেটা ঘাটতে পানী খাইছিল। শ্ৰীৰাম, শ্ৰীকৃষ্ণ বা আন কোনো ঐশ্বৰিক সত্তা মাংস খোৱাৰ কোনো উল্লেখ আছেনে? মানুহৰ মতামত যে মানুহৰ পূৰ্বপুৰুষ বান্দৰ আছিল, কিন্তু বান্দৰ নিৰামিষভোজী প্ৰাণী বুলি মানি লোৱা হয়, তেন্তে ইয়াৰ বিকশিত সভ্য প্ৰজাতিটো কেনেকৈ মাংসভোজী হ’ব পাৰে? ওপৰত উল্লেখ কৰা অনুমানবোৰ কৰা লোকসকলে নিজেই মাংসভোজী হোৱাৰ বাবে আমিষ খাদ্য অবিহনে মানুহ এজন জীয়াই থাকিব নোৱাৰে বুলি ভাবে ।
নিজৰ ইচ্ছা পুৰনৰ বাবে কিছুমান ধৰ্মীয় স্থানত উৎসৱ পাৰ্বনৰ ৰীতি-নিয়মৰ দোহাই দি গৰু, ছাগলী, চৰাই আদিৰ বলি দিয়াৰ প্ৰথা বনোৱা হৈছে। অথচ, ধৰ্মীয় শাস্ত্ৰ বেদ, উপনিষদ, শ্ৰীমদ্ভাগৱত গীতা, শিখ সকলৰ পবিত্ৰ গুৰু গ্ৰন্থ চাহিব, খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ পবিত্ৰ বাইবেল আৰু মহম্মদ চাহাবৰ পবিত্ৰ কোৰন আদি গ্ৰন্থত জীৱ-জন্তুৰ বলিদান গ্ৰহণ নকৰে আৰু জীৱ হত্যা মহাপাপ বুলি উল্লেখ কৰিছে। হিন্দুৰ প্ৰতিখন পবিত্ৰ পুথিত সত্য আৰু অহিংসাৰ কথা কোৱা হৈছে। সত্য, অহিংসা, ব্ৰহ্মচাৰ্য আদি বৌদ্ধ আৰু জৈন সম্প্ৰদায়ত পোৱা যায়। ইছলামত পশুৰ প্ৰেমৰ উদাহৰণো দেখা যায়, অৰ্থাৎ কোৰন আৰু হাদীছত জীৱ-জন্তুৰ ওপৰত কঠোৰতাক নিন্দা কৰা হৈছে আৰু শাস্তিৰ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে।
এজন মানুহে ক’ব পাৰে যে মাৰিব নালাগে, কিন্তু যিসকলে বাকৰুদ্ধ হৈ থাকে, যেতিয়া তেওঁলোকক হত্যা কৰাৰ চেষ্টা কৰা হয়, তেতিয়া তেওঁলোকৰ বিবেকৰ পৰা কেনেধৰণৰ চিঞৰ বাজি উঠিব! ছাগলী বা চৰাই এটা কসাইৰ ওচৰলৈ নিলে প্ৰথমে ভাপত ওলাই পলাই যাবলৈ চেষ্টা কৰে, ভয়ত চিঞৰি উঠে, হত্যা নকৰিবলৈ বেদনাদায়ক ভিক্ষা কৰাৰ দৰে হাউলি উঠে। এই হৃদয় বিদাৰক দৃশ্যবোৰ দেখি এজন মানুহৰ মনত কোনো প্ৰেম, কোনো দয়া, কোনো উদাৰতা, কোনো মমতা, কোনো সহায় আৰু কোনো ন্যায়বোধৰ সৃষ্টি নহয়, এনে মানুহক কি ক’ব! আৰু কেইমিনিটমানৰ বাবে জিভাৰ সোৱাদৰ বাবে আনৰ পেট বা ডিঙিত ছুৰীৰে আঘাত কৰিব পৰা সকলক কি নাম দিব লাগে। তেওঁলোকৰ পৰা জীৱনৰ মূল্যবোধ,শুদ্ধ আচৰণ আৰু ব্যৱসায়ত উত্তম আচৰণ বিধি কেনেকৈ আশা কৰিব পাৰে?
আমাৰ উদ্দেশ্য কোনো ধৰ্মীয় আৱেগক সমালোচনা বা ক্ষতি কৰা নহয়। আমি ক’ব বিচাৰো যে অ-নিৰামিষ বা নিৰামিষভোজীৰ কোনো প্ৰশ্নই নাই, প্ৰশ্ন হ’ল মানৱতাই কি কয়? আধ্যাত্মিক আৰু ধৰ্মীয় দিশবোৰে কি কয়? শৰীৰবিজ্ঞান অনুসৰি আমাৰ স্বাস্থ্যৰ পক্ষই কি কয় আৰু জীৱ-জন্তুৰ প্ৰতি নিষ্ঠুৰতা আৰু মানুহৰ সহনশীলতাই আমাক কি উত্তৰ দিয়ে? নিজকে খং, উত্তেজনা আদিৰ পৰা মুক্ত কৰি ৰাখি আমি আত্মনিয়ন্ত্ৰিত, ঐশ্বৰিক সংস্কৃতিৰ ৰক্ষক হ’ব বিচাৰো নে অশুভৰ ৰক্ষক হ’ব বিচাৰো? আমি নিজে বিচাৰ কৰা উচিত । সেয়েহে, জীৱশ্ৰেষ্ঠ প্ৰাণীলৈ নিবেদন যে নিজৰ বিবেক-বিবেচনাৰে এবাৰ বিচাৰ কৰি চাব ।