কালৰ মহাতাণ্ডৱ আৰু নৱবৰ্ষৰ শান্তিপূৰ্ণ প্ৰত্যয়
কুণ্ডিল হাজৰিকা
যোৰহাট,টীয়ক (ভগামুখ)
মহাকালৰ অবিৰাম যাত্ৰাপথত আৰু এটা বছৰৰ পদচিহ্ন বিলীন হ’ল। সময়ৰ এই বিৰতিহীন সোঁতত নৱবৰ্ষৰ আগমন কেৱল এটা দিনৰ পৰিৱৰ্তনেই নহয়, বৰঞ্চ ই মানৱ আত্মাৰ বাবে এক আধ্যাত্মিক পুনৰ্জন্মৰ আহ্বান। দৃশ্যমান জগতৰ ব্যস্ততা আৰু কোলাহলৰ মাজত নিজৰ সত্তাক বিচাৰি পোৱাৰ এক বিৰল সন্ধিক্ষণ হ’ল এই নৱবৰ্ষ।
প্ৰকৃততে, নতুন বছৰৰ প্ৰভাতী সূৰ্যই আমাক সোঁৱৰাই দিয়ে যে জগতখন পৰিৱৰ্তনশীল। আধ্যাত্মিক দৃষ্টিকোণেৰে চালে দেখা যায় যে, বাহ্যিক জগতৰ জয়-পৰাজয়তকৈ অন্তৰ্জগতৰ জয়গানহে অধিক মহীয়ান। যি সময়ত পৃথিৱীজুৰি অশান্তি আৰু বিভাজনৰ ক’লা ডাৱৰে মানৱতাক আৱৰি ধৰিছে, সেই সময়ত আমাৰ অন্তৰত প্ৰজ্ঞা আৰু প্ৰেমৰ চাকি জ্বলোৱাটোৱেই একমাত্ৰ কৰ্তব্য হোৱা উচিত। আধ্যাত্মিকতা কোনো ৰীতি-নীতিৰ মাজত আৱদ্ধ নহয়; ই হ’ল অহংকাৰৰ বিসৰ্জন আৰু বিশ্ব-ব্ৰহ্মাণ্ডৰ প্ৰতিটো বিন্দুৰ মাজত নিজক বিচাৰি পোৱাৰ এক অনবদ্য অনুভূতি।
আহক, এই নৱবৰ্ষত আমি সংকল্প লওঁ—
*আত্মবিশ্লেষণৰ: আমাৰ ভিতৰত থকা অসূয়া-অপ্ৰীতিসমূহ ত্যাগ কৰি সত্যৰ অন্বেষণ কৰা।
*নিৰ্মলতাৰ: জগতৰ প্ৰতিটো প্ৰাণীকে সন্মান জনাই বিশ্ব-ভাতৃত্ববোধক শক্তিশালী কৰা।
*মৌনতাৰ: শব্দৰ অৰণ্যত নিজক হেৰুৱাই নেপেলাই মৌনতাৰ মাজত ঈশ্বৰীয় প্ৰশান্তিক অনুভৱ কৰা।
সমাজৰ পৰা কলুষতা আঁতৰাবলৈ হ’লে প্ৰথমে ব্যক্তিৰ অন্তৰখন পবিত্ৰ হ’ব লাগিব। নৱবৰ্ষৰ এই পবিত্ৰ লগ্নত আমি যেন কেৱল বস্তুগত সমৃদ্ধিৰ আশাতে মগন নাথাকি, এক নৈতিক আৰু আধ্যাত্মিক উত্তৰণৰ দিশে ধাৱমান হওঁ। শান্তিৰ সুবাসেৰে জগত আমোলমোলাই উঠক আৰু প্ৰতিটো মানৱাত্মাই যেন দিব্যজ্ঞানৰ পোহৰত নিজক চিনাক্ত কৰিবলৈ সক্ষম হয়— এয়াই হওক আমাৰ নতুন বছৰৰ ঐকান্তিক প্ৰাৰ্থনা।