অতীতক যদি পাহৰিব পাৰিলোঁহেতেন!
বাহাৰুল ইছলাম (শিক্ষক)
বালিজান, মৰিগাঁও
নক’বা আৰু তেনে আলসুৱা কথা
যাৰ পৰশত মন মোৰ গলে
ঠিক জ্বলি থকা মমডালৰ দৰে,
সিঁচৰতি জোনাকত
বুটুলিছোঁ মৰমৰ মুকুতা
নিদিয়াহেঁতেন তেনে প্ৰতিশ্ৰুতি
হয়তো সহিব পাৰিলোঁহেতেন যাতনাবোৰ
যাৰ নাই অন্ত, নাই যাৰ বিনাশ।
সেই তুমিয়েই বিলাইছিলা
শৰতৰ শেৱালিৰ সুগন্ধি
বাকি দিছিলা এবুকু মৰম
কিয় বাৰু কৰিলা এনে?
কোমল হৃদয়ত ফুলপাহ গুজিলা
জিৰি জিৰি বতাহজাকত নাচি-বাগি থাকোতেই
শৰবিদ্ধ কৰিলা
আজি সৰাপাতৰ বিননিৰ দৰে
বুকুখনে মাথোঁ বিনাইছে।
এতিয়া দুমোজাত মোৰ আলয়
না সাৰে থাকোঁ, না টোপনি যাওঁ
দূৰৈৰ পৰা সুৰ এটি ভাহি আহে ৰিণিকি
সুৰৰ সোঁতত আত্মহাৰা হওঁ
অতীতক চলাথ কৰোঁ বিচাৰি
চাই থাকোতেই সাউৎকৰে
মৰমৰ সাকোঁ ডাল উভালি পৰিছে।
পুৱা নিয়ৰৰ টোপালত
হেজাৰটা সপোনে খেপিয়াই ফুৰে
ঘটে আগমন সূৰুযৰ কিৰণ
একেকোবে ভঙ্গ কৰে সপোন
শূন্য হৃদয় ভৰপূৰ তিক্ত কাহিনীৰে
প্ৰতিনিতে ৰক্তাক্ত কৰে মোক
এবুকু বিষাদ ঢালি।
প্ৰতিশ্ৰুতিৰ সতেজ অৰণ্যত
স্নিগ্ধ কুঁহিপাতে ৰিঙিয়াই মাতিছিল
উদং বুকুৰ চোতালত আঁকিছিলো
কত ৰঙীন আশা
আজি সেইবোৰ ওলমি আছে ডিঙিত
এমুঠি সাধু হৈ ।
তুমিতো জানাই এই অধমৰ নাই আশা
নাই আবেগ,আছে বৰণহীন একুৰা মৰম
পোহৰৰ বাটে-ঘাটে সন্ধিয়াই মেল পাতে
স্মৃতিৰ শলিতা বুকুত সাৱটি
তৎস্বত্তেও আছো জীয়াই।