অতিথিসকলক মাননি প্ৰদানৰ প্ৰয়োজনীয়তা
ড° বুলজিৎ বুঢ়াগোহাঁই
কেৰিয়াৰ পৰামৰ্শদাতা তথা
মুৰব্বী, যান্ত্রিক অভিযান্ত্রিক বিভাগ,
অসম ডন বস্ক’ বিশ্ববিদ্যালয়
আজি-কালি সাংস্কৃতিক, শিক্ষামূলক, সামাজিক, ক্ৰীড়া আৰু ব্যৱসায়িক ক্ষেত্ৰৰ বিভিন্ন সংগঠনে বিভিন্ন ধৰণৰ অনুষ্ঠান আয়োজন কৰে। এই অনুষ্ঠানবোৰৰ বাবে পৃষ্ঠপোষকতা (sponsorship) লাভ কৰাটো এতিয়া এক স্বাভাৱিক আৰু গ্ৰহণযোগ্য প্ৰথা হৈ পৰিছে। বহুক্ষেত্ৰত এই ধৰণৰ পৃষ্ঠপোষকতাই অনুষ্ঠানটোৰ আৰ্থিক সহায়ৰ লগতে আয়োজক সংগঠনটোৰ সদস্যসকলৰ বাবে আয়ৰ এক উৎস হিচাবেও কাৰ্য্য কৰে। যেতিয়া এনে অনুষ্ঠানসমূহে সমাজলৈ ইতিবাচক অৰিহণা যোগায়,, তেতিয়া নিশ্চয় প্ৰশংসা আৰু সমৰ্থনৰ যোগ্য। তথাপিও এটা গভীৰ উদ্বেগজনক প্ৰৱণতা আজিও বৰ্তি আছে, আমন্ত্ৰিত অতিথিসকলক মাননিস্বৰূপ আৰ্থিক সম্মান (honorarium) প্ৰদানৰ ক্ষেত্ৰত যথোপযুক্ত গুৰুত্ব দিয়া নহয়। এই প্ৰৱণতা বিশেষকৈ শিক্ষক, বিজ্ঞানী, লেখক, সমাজকৰ্মী আৰু অন্যান্য বৌদ্ধিক অৱদানকাৰীসকলৰ ক্ষেত্ৰত অধিক স্পষ্ট। সাধাৰণতে, তেওঁলোকক কেৱল এখন গামোচা, এটা ফুলাম জাপি, একাপ চাহ বা কিছুমান সৌজন্যমূলক বাক্যৰে ‘সম্মান’ জনোৱা হয়— কিন্তু তেওঁলোকৰ মূল্যৱান সময়, সতৰ্ক প্ৰস্তুতি, জ্ঞানৰ অৱদান আৰু যাতায়তৰ ব্যয় সম্পূৰ্ণৰূপে উপেক্ষা কৰা হয়। এনে মনোভাৱে এখন সমাজত জ্ঞান, চিন্তা আৰু বৌদ্ধিক প্ৰচেষ্টাৰ প্ৰতি থকা অপৰ্যাপ্ত মূল্যবোধ আৰু অশ্ৰদ্ধাৰ মনোভাৱক প্ৰতিফলিত কৰে।
যিদৰে সংগীতজ্ঞ আৰু কলাকাৰসকলে তেওঁলোকৰ শিল্পকৌশল আৰু পৰিশ্ৰমৰ বাবে উপযুক্ত পাৰিশ্ৰমিক লাভ কৰে, ঠিক তেনেদৰে কোনো অনুষ্ঠানত আমন্ত্ৰিত বক্তা আৰু পেচাদাৰীসকলেও তেখেতলোকৰ জ্ঞান, অভিজ্ঞতা আৰু সময়ৰ জৰিয়তে অনুষ্ঠানটোৰ সফলতা আৰু মান বৃদ্ধি কৰাত গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান আগবঢ়ায়। তেওঁলোকে আগবঢ়োৱা অন্তৰ্দৃষ্টি আৰু অভিজ্ঞতাবোৰ কেৱল তাৎক্ষণিকভাৱে উচ্চাৰিত মন্তব্য নহয়—এইবোৰ বহু বছৰজুৰি অধ্যৱসায়, নিৰন্তৰ অধ্যয়ন আৰু চিন্তাশীল পৰিশোধনৰ ফল। এটা ভাষণ প্ৰস্তুত কৰা আৰু তাৎপর্যপূৰ্ণভাৱে উপস্থাপন কৰাটো গৱেষণা, সুচিন্তিত পৰিকল্পনা আৰু পেচাদাৰী প্ৰচেষ্টাৰ ফলাফল। এই সকলোবোৰৰ স্বীকৃতি যেন কেৱল সৌজন্যমূলক উপহাৰৰ পৰিসৰত আবদ্ধ নাথাকে, উপযুক্ত আৰু সন্মানজনক আৰ্থিক পৰিশ্ৰমিকৰ মাধ্যমে প্ৰদান কৰা উচিত। এতিয়া সময় হৈছে যাতে অনুষ্ঠান আয়োজনকাৰী সংগঠনে আমন্ত্ৰিত ব্যক্তিসকলক যথোপযুক্ত মাননি প্ৰদানৰ এক সুস্থ আৰু স্থায়ী সংস্কৃতি গঢ়ি তোলে। সংগঠনে আৰ্থিক সীমাবদ্ধতাত ক্ৰিয়া-কলাপ চলাব লাগিব পাৰে—এই কথা নিশ্চয় উপলব্ধিৰ যোগ্য। কিন্তু তাৰ অৰ্থ এই নহয় যে অতিথিসকলৰ মূল্যৱান বৌদ্ধিক অৱদানক উপেক্ষা কৰা হ’ব। অন্ততঃ এটা সৎ প্ৰচেষ্টা থকা উচিত, যাতে অনুষ্ঠানৰ প্ৰকৃতি আৰু সংগঠনৰ আৰ্থিক সামৰ্থ অনুসৰি, সামান্য হলেও এক মর্যাদাসম্পন্ন আৰ্থিক প্ৰদান নিশ্চিত কৰা যায়। প্ৰদানৰ পৰিমাণ যিয়েই নহওক, ন্যায়, সন্মান আৰু পেচাদাৰী দৃষ্টিভংগীৰ মৌলিক আদৰ্শবোৰ অটুট ৰখা—আজিৰ সচেতন আৰু দায়িত্বশীল সমাজৰ এক ন্যায়সঙ্গত দায়িত্ব।
এখন প্ৰগতিশীল সমাজ হ’ল সেইখন সমাজ যিয়ে সকলো ধৰণৰ শ্ৰমৰ স্বীকৃতি আৰু মূল্য দিয়ে— সেয়া কলাত্মক, বৌদ্ধিক বা সেৱামুখী হওক। আমন্ত্ৰিত অতিথিসকলক মাননি প্ৰদান নকৰাটো তেওঁলোকৰ সময়, দক্ষতা আৰু অৱদানৰ প্ৰতি এক উপেক্ষাৰ মনোভাৱ প্রতিফলিত কৰে। এনে দৃষ্টিভংগীয়ে অনুষ্ঠান আয়োজনৰ ক্ষেত্ৰত এক সন্মানজনক আৰু পেচাদাৰী সংস্কৃতি গঢ়ি তোলাত বাধা দিয়ে। সেয়েহে, যিদৰে প্ৰদর্শনশীল শিল্পীসকলক তেওঁলোকৰ কৰ্মৰ বাবে আৰ্থিকভাৱে সন্মান জনোৱা হয়, ঠিক তেনেদৰে বৌদ্ধিক আৰু পেচাদাৰী অতিথিসকলৰ ক্ষেত্ৰতো সংগঠনসমূহে স্পষ্ট, স্থায়ী আৰু মৰ্যাদাপূৰ্ণ নীতি গ্ৰহণ কৰাটো অতি প্ৰয়োজনীয়।