কবিতাৰ আঁৰৰ কথাবোৰ
————————————
হ’ব পাৰো বাসিন্দা এখন
‘Super practical’ পৃথিৱীৰ,
আমি কিন্তু হৃদয়ৰ কথা হে শুনো
কাৰোবাৰ বাবে যদি ‘mental’,
আন কাৰোবাৰ বাবে
নিজৰেই পৃথিৱীত মচগুল ।
নাজানিম কাৰ বাবে আমাৰ কি পৰিচয়….
মুঠতে নানা মুনিৰ নানা মত,
কেতিয়াবা ভুলতে ভাৱি চালেও,
নিজেই খাওঁ থতমত ।
মনটোক অলপ দূৰত ৰাখিছোঁ,
মনটোৰ কামেই বা কি ?
কেতিয়াবা যদি সুখেৰে আকাশত নচুৱাই,
আকৌ কেতিয়াবা ব্যৰ্থতাৰ আন্ধাৰেৰে
অন্ধ কৰি তোলে নিজকেই ।
কথাবোৰ ক’ব বিচাৰিও,
বুজাব নোৱাৰোঁ কোনোদিনে ।
নিতৌ মনৰ মাজতেই হোৱা
আধা লিখা কবিতাৰ সৃষ্টি,
যেন কোনো অসাধাৰণ ঘটনা নহয় ।
বাৰু কোনো কথা নাই ।
অইন একো নহ’লেও,অন্তত:
কবিতা এটাই প্ৰাণ পাই উঠিব।
কবিতা ভালপোৱা মানুহজনক
বাৰু, আন লাগেই বা কি ?
পিছে দুখবোৰ ??
কবিতা লিখিবলৈ গৈ নিজক কৰা
প্ৰশ্ন বোৰেই অজানিতে হয়টো
কবিক পঙ্গুও কৰি তোলে,
পিছে কোনো কথা নাই ।
ভাৱবোৰক গোপনাই ৰখাটোও
জানো সম্ভৱ ??
~~অংশুমান বাৎস
দ্বাদশ শ্ৰেণী
ফোন নম্বৰ: 7099482197